Formowanie wielolistkowej charakterystyki i jej obrót były ściśle związane z konstrukcją radiolatarni. System antenowy składał sie z trzech wysokich masztów (stacja Bushmills miała maszty po 370m !) oddalonych od siebie o dokładnie trzy długości fali. Sygnał emitowany przez anteny zewnętrzne był przesunięty w fazie względem anteny środkowej; kiedy faza sygnału jednej z anten był przesunięty o 90 stopni w przód, sygnał drugiej był o tyle samo opóźniony. Przełączanie zależności fazowych dawało efekt obrotu, a właściwie zbiegania się listków ku przedłużeniu linii anten.
Sygnał radiolatarni był kluczowany w ten sposób, że listki charakterystyki dawały na przemian kropki i kreski. Pod koniec fazy obracania charakterystyk kropki i kreski zbiegały się w sygnał ciągły.
Nie trzeba zatem było mierzyć czasu od początku cyklu, tylko liczyć kreski lub kropki do momentu usłyszenia sygnału ciągłego. Znając kierunek linii anten i wiedząc że każdy listek (kropka lub kreska) ma szerokość 7,5 stopnia, można było określić namiar własnej pozycji (radial). Istniały też aparaty do automatycznego liczenia znaków (tzw. ESCO).

Zasięg sygnałów radiolatarni wynosił około 2000 km (zależnie od warunków propagacji fal). Dużą wadą systemu była "niepewna" dokładność (od 3 do 15 stopni, szczególnie zaraz po zachodzie Słońca i w obecności linii brzegowej), "martwe" sektory radiolatarni na przedłużeniu linii anten i niejednoznaczność pomiaru.
Niejednoznaczność wynikała z możliwości pomyłki co do tego po której stronie radiolatarni znajduje się samolot. Dla określenia pozycji potrzeba było albo linii pozycyjnej innej stacji, albo radionamiaru na stację. W lotnictwie stosowano tę drugą metodę, ponieważ sygnały były emitowane na częstotliwościach 190 - 363 kHz i można je było odbierać przy pomocy radiokompasu (150 - 1750 kHz).

Z powodu dobrego pokrycia na obszarze Europy i Atlantyku, a także niewielkich wymagań co do sprzętu odbiorczego na pokładzie statku lub samolotu (odbiornik średniofalowy) Consol został przyjęty jako zalecany standard przez PICAO (Provisional ICAO). Po wojnie znacznie zwiększono zwiększono liczbę radiolatarni, utrzymywanych przez lokalne zarządy latarni morskich nawet do lat osiemdziesiątych.